میریم فلان جا تا شب احیا تاسحر بیدار بمونیم، قرآن بخونیم، برای مصیبت اهل بیت گریه کنیم، استغفار کنیم، دعا بخونیم و خلاصه فکر می کنیم فقط با شرکت تو این برنامه ها میشیم بهترین بنده خدا که تا حالا گناه نکرده!! پس بهترین شدن چقدر راحته! اما چی بگم؟ از کجا بگم؟ چطور بگم؟ خلاصه باید گفت: به اواسط دعای جوشن کبیر که می رسیم مداح اهل بیت چند دقیقه ای استراحت می کنه تا نفسی تازه کنه؛ درست در همین حین همون بهترین بنده شروع به غیبت کردن درمورد کسی می کنه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! چنان این حرفها رو دلش سنگینی می کرده که طاقت نیاورده و از اولین فرصت ممکن برای ابراز وجود استفاده کرده!!! اینه رسم بهترین بنده بودن؟؟؟؟؟؟؟

ما هنوز به دین نرسیدیم چه برسه به پوستش! اونوقت غصه می خوریم که چرا جوانان ما به دین گرایش ندارند؟

احیای قشنگی بود کاش بتوانیم حفظش کنیم.