آنگاه که تصمیم گرفتم؛ دوست بدارم
سعی کردم از دل دوست ندارم، چرا که آفتش تنفر است!
از عقل هم نه، چرا که خشک است و با احساس درنمی­آمیزد!
از قلم هم نه، چرا که آفتش غلو و مبالغه­گویی است!
از چشم هم نه، چرا که با منطق در نمی­آمیزد!
من دوست دارم که با اندیشه دوست بدارم، چرا که در مرتبه­ای بالاتر از دل و عقل و قلم و چشم برمی­گزیند که رسمش ماندگاری است و هرگز فنا نمی­پذیرد.